Każdy dłubiący w stali, w końcu spotyka Rudą Bestię. Żeby odłożyć to spotkanie w czasie, a z ewentualnych potyczek wyjść zwycięsko, używamy wszelkich magicznych specyfików, w desperacji sięgając po ciężki arsenał. Poniżej krótkie opisy środków, które miałem okazję wypróbować, wraz ze szczerymi opiniami na ich temat. Podzieliłem je według rodzajów i przeznaczenia

1. Król pigmentów antykorozyjnych czyli minia, ale __ta prawdziwa minia_ czyli tlenek ołowiu (glejta ołowiana). Pomarańczowy proszek, po zmieszaniu z pokostem lnianym mamy jakiś czas aby nałożyć naszą mieszankę na czysty element stalowy. Po dobie mamy pięknie zasieciowaną powłokę, która ochroni nasz element przez kilkadziesiąt lat. Do dzisiaj nie wymyślono nic skuteczniejszego od minii (oficjalnie niedostępnej, my jej nie użwamy i tej wersji się trzymajmy) i mas bitumicznych, tych śmierdzących. Rama UAZa pomalowana tym fabrycznie, słupki płotu wkopane przez dziadka w latach 90 - odnawianie tych elementów okazało się niepotrzebne.
2. Cynk/alucynk/aluminium w sprayu. Świetne rozwiązanie na stojące konstrukcje, do uzupelniania powłoki cynkowej zdartej narzędziami lub odparowanej jeśli nie przygotowano własciwie miejsca do spawania. Działa tak jak cynkowanie. Niższy od żelaza potencjał standardowy alu/cynku powoduje, że korozja wpierw „zjada” powłokę a nie stop żelaza - tak w skrócie. Wada - w porównaniu do cynkowania, spray ma pomijalnie małą odporność mechaniczną. Nie działa nałożone na „dym spawalniczy” - spoina musi być wyczyszczona i odtłuszczona
3. związki fosforu, pył aluminiowy - można mieszać z farbami lub kupić gotowe mieszanki
4. „podkład miniowy” czyli kiepskie farby alkidowe w zbliżonym do minii kolorze. Stworzone dla ludzi bez wiedzy, którym ten kolor kojarzy się z antykorozją. Żaden porządny system powłok/farb nie zawiera tego koloru w palecie.Wyjątkiem są farby do zastosowań transporowo-magazynowch. Barwione na ten paskudny kolor właśnie po to, aby czlowiek znający się na rzeczy wiedział, że należy taką konstrukcję/element wypiaskować i nałożyć antykorozję. Powtórzmy: „Tlenkowy czerwony” bo tak oficjalnie nazywa się ten kolor, to kolor lamerskiej pseudoantykorozji dla konsumenta, czego na opakowaniach ceglastych farb oczywiście nie piszą. OMIJAĆ

Odsyłam do moich notatek na temat farb.

„Gęstą maź gęsto kładź, Ruda Bestia musi paść” (mantra-szanta by kolega Krzysztof podczas konserwacji Tico)

Nie jest tego wiele, głównie produkty BOLL. Nie jest to kryptoreklama a wynik dobrego doświadczenia z nimi. Zacznę jednak od najstarszych środków, jakich używałem

• Autosmar - polski środek na bazie gumy i asfaltu, do nakładania na zimno. Nie nadaje się na gołą stal, natomiast nieźle chroni ruchome połaczenia uprzednio potraktowane podkładem. Konserwowałem nim wahacz wózka bocznego. Dobry też jako ostatnia warstwa na elementy narażone na piach spod kół. Zmywa się benzyną.
• Auto Antikor - również polski środek. Oparty na asfalcie, do nakładania pędzlem po podgrzaniu do 30-60*C. Mimo pozornie kłopotliwego nakładania, bardzo go lubię. Dobra ochrona mechaniczna, możliwość odświeżania i zamknięcia mikroubytków za pomocą gorącego powietrza. UWAGA! środek „wiecznie żywy”, nawet po trzech latach od nałożenia, podgrzany uwalnia rozpuszczalniki i może się zapalić.
• Boll środek do ochrony podwozia na pędzel. Podobny do Autosmaru. Nieco „rzadszy”, ale bardziej schnie. DZIADOSTWO - omijać - pęka po pół roku jak dno wyschniętego stawu
• Boll masa uszczelniająca na pędzel - genialna maźdyga, właściwościami przypomina budowlane masy akrylowe, ale jest zupełnie elastyczna i świetnie przywiera do podkładów. Daje się malować. Za wcześnie malowana powoduje pękanie farby
• Boll środek ochrony karoserii, „baranek”. Występuje w wersji do nakładania pędzlem (droższa) i na pistolet. Tę drugą również można nakładać pędzlem. Dostępna wersja jasnoszara i czarna, więc można dobrać łatwiejszą do oceny, kontrastującą z poprzednią powłoką. Albo bardziej pasującą pod lakier, jaki chcielibyśmy nałożyć. Można go nakładać niemal gładko (po rozrzedzeniu), ale jest to sdecydowanie preparat do podwozi, progów i najwyżej dolnego pasa blacharki. Dosyć szorstki po zaschnięciu, najlepiej pomalować (w nadkolu np. autosmarem, na podwoziu emalią chlorokauczukową albo lakierem. Niepomalowany może chłonąć wilgoć.